Ο λόγος για την καταπληκτική ταινία του Βούλγαρη <<Όλα είναι δρόμος>>! Θα έγραφα πολλά γι' αυτήν την ταινία kai για τον τρόπο με τον οποίον διαπραγματεύεται την μοναξιά αλλά με πρόλαβε ένας cineκριτικός να αποτυπώσει ίσως και καλύτερα αυτά που ήθελα να γράψω. Οπότε σας παραθέτω ακριβώς το κείμενο από το http://www.cine.gr/film.asp?id=1725&page=4:
<<Όλα είναι δρόμος. Είναι μονοπάτια που πρέπει να διανύσουμε, η επιλέγουμε να διανύσουμε και μερικά από αυτά κρύβουν τη μοναξιά. Και είναι πάντα αβάσταχτη. Είναι της μοίρας; Υπάρχει μοίρα; Χωρίς τη μοναξιά όμως γίνεται να εκτιμήσουμε την συντροφιά;
Όλα είναι δρόμος. Κάτι ατέλειωτο. Έτσι φαίνεται να είναι και η μοναξιά. Και είναι κάτι από το οποίο δε γίνεται να σωθούμε μόνοι μας. Αναγκαστικά πρέπει να βρεθεί κάποιος να μας σώσει.
Όλα είναι δρόμος, δηλαδή ένα διαρκές ταξίδι και τότε προορισμός τι είναι; Ο θάνατος;
Η μοναξιά είναι αδιάκριτη, χτυπάει τόσο τους καλλιεργημένος ανθρώπους (καθηγητής στο πρώτο κομμάτι), όσο και τους πιο λαϊκούς (τρίτο κομμάτι). Υπάρχει παντού. Τόσο στον πολιτισμό (Θεσσαλονίκη) τόσο και μακριά από αυτόν (Έβρος).
Αρκετά απαισιόδοξη ως ταινία. Δεν αφήνει ίχνη Ελπίδας. Οι διάλογοι λίγο αφύσικοι, το ίδιο και οι κινήσεις-αντιδράσεις των ηθοποιών. Όμως Βούλγαρης είναι αυτός. Κάτι ξέρει παραπάνω. Στο τελευταίο μέρος έχουμε και μια δόση χιούμορ. Βιετνάμ. Ωραίο όνομα για ξενυχτάδικο. Και εκεί όλα λίμπα είχαν γίνει. Η Βουλγάρα λεει στον τύπο «σ’ αγκαπώ» Πόσο κακή επιλογή λέξης. Λάθος λέξη από λάθος στόμα. Σίγουρα ο τύπος θα ήθελε να ακούσει αυτήν τη λέξη απο τη γυναίκα του. Τώρα νιώθει ακόμη πιο άσχημα. Μόνο που δε νιώθει μόνο μοναξιά αλλά θλίψη και μετάνοια. Ένα λάθος το πλήρωσε με μοναξιά για το υπόλοιπο της ζωής του. Πολύ σκληρό. Γιατί όμως να τον συγχωρήσει η γυναίκα του, αφού την απάτησε. Είχε και αυτή δίκιο. Ήταν σκληρή; Σε συνηθισμένα πλαίσια. Και ο Βέγγος ήταν σκληρός και μάλλον ήταν παρατραβηγμένο αυτό που έκανε. Μπορεί η μοναξιά να τον τρέλανε στο κάτω κάτω. Αυτός όμως επέλεξε τη μοναξιά του. Όταν όμως η μοναξιά είναι επιλογή μας είναι πιο εύκολο να συνηθιστεί και είναι πιο ευπρόσδεκτη; (...) Μάλλον είναι αφελές να νομίζουμε πως μπορούμε να επιλέξουμε τη μοναξιά μας. Είμαστε θύματά της. Αυτή μας επιλέγει.
Κάποιοι νομίζουν όμως πως δε γνωρίζουν τη μοναξιά. Λάθος. Απλώς δεν έχουν χρόνο να το συνειδητοποιήσουν. Με τόσο φορτωμένο πρόγραμμα όλοι μας, δεν προλαβαίνουμε να τη δούμε. Όμως είναι εκεί. Και όταν νιώθουμε πως κάτι λείπει από τη ζωή μας, νιώθουμε πως κάτι δεν πάει καλά, όταν τα βρίσκουμε όλα βαρετά, τότε πρόκειται για τα σημάδια της παρουσίας της.
Όλα τα παραπάνω είναι απλώς μεγάλα λόγια και βαρύγδουπες θεωρίες. Ένα πράγμα είναι αλήθεια. Η μοναξιά είναι κόλαση, αβάστακτη, αδιέξοδο, και όσο καλός σκηνοθέτης και να είναι κάποιος δε μπορεί να μεταφέρει ούτε στο ελάχιστο την ένταση και την απελπισία της στην οθόνη.
Θωμάς Τσατσαρέλης>>
Όλα είναι δρόμος. Κάτι ατέλειωτο. Έτσι φαίνεται να είναι και η μοναξιά. Και είναι κάτι από το οποίο δε γίνεται να σωθούμε μόνοι μας. Αναγκαστικά πρέπει να βρεθεί κάποιος να μας σώσει.
Όλα είναι δρόμος, δηλαδή ένα διαρκές ταξίδι και τότε προορισμός τι είναι; Ο θάνατος;
Η μοναξιά είναι αδιάκριτη, χτυπάει τόσο τους καλλιεργημένος ανθρώπους (καθηγητής στο πρώτο κομμάτι), όσο και τους πιο λαϊκούς (τρίτο κομμάτι). Υπάρχει παντού. Τόσο στον πολιτισμό (Θεσσαλονίκη) τόσο και μακριά από αυτόν (Έβρος).
Αρκετά απαισιόδοξη ως ταινία. Δεν αφήνει ίχνη Ελπίδας. Οι διάλογοι λίγο αφύσικοι, το ίδιο και οι κινήσεις-αντιδράσεις των ηθοποιών. Όμως Βούλγαρης είναι αυτός. Κάτι ξέρει παραπάνω. Στο τελευταίο μέρος έχουμε και μια δόση χιούμορ. Βιετνάμ. Ωραίο όνομα για ξενυχτάδικο. Και εκεί όλα λίμπα είχαν γίνει. Η Βουλγάρα λεει στον τύπο «σ’ αγκαπώ» Πόσο κακή επιλογή λέξης. Λάθος λέξη από λάθος στόμα. Σίγουρα ο τύπος θα ήθελε να ακούσει αυτήν τη λέξη απο τη γυναίκα του. Τώρα νιώθει ακόμη πιο άσχημα. Μόνο που δε νιώθει μόνο μοναξιά αλλά θλίψη και μετάνοια. Ένα λάθος το πλήρωσε με μοναξιά για το υπόλοιπο της ζωής του. Πολύ σκληρό. Γιατί όμως να τον συγχωρήσει η γυναίκα του, αφού την απάτησε. Είχε και αυτή δίκιο. Ήταν σκληρή; Σε συνηθισμένα πλαίσια. Και ο Βέγγος ήταν σκληρός και μάλλον ήταν παρατραβηγμένο αυτό που έκανε. Μπορεί η μοναξιά να τον τρέλανε στο κάτω κάτω. Αυτός όμως επέλεξε τη μοναξιά του. Όταν όμως η μοναξιά είναι επιλογή μας είναι πιο εύκολο να συνηθιστεί και είναι πιο ευπρόσδεκτη; (...) Μάλλον είναι αφελές να νομίζουμε πως μπορούμε να επιλέξουμε τη μοναξιά μας. Είμαστε θύματά της. Αυτή μας επιλέγει.
Κάποιοι νομίζουν όμως πως δε γνωρίζουν τη μοναξιά. Λάθος. Απλώς δεν έχουν χρόνο να το συνειδητοποιήσουν. Με τόσο φορτωμένο πρόγραμμα όλοι μας, δεν προλαβαίνουμε να τη δούμε. Όμως είναι εκεί. Και όταν νιώθουμε πως κάτι λείπει από τη ζωή μας, νιώθουμε πως κάτι δεν πάει καλά, όταν τα βρίσκουμε όλα βαρετά, τότε πρόκειται για τα σημάδια της παρουσίας της.
Όλα τα παραπάνω είναι απλώς μεγάλα λόγια και βαρύγδουπες θεωρίες. Ένα πράγμα είναι αλήθεια. Η μοναξιά είναι κόλαση, αβάστακτη, αδιέξοδο, και όσο καλός σκηνοθέτης και να είναι κάποιος δε μπορεί να μεταφέρει ούτε στο ελάχιστο την ένταση και την απελπισία της στην οθόνη.
Θωμάς Τσατσαρέλης>>
Σύγχρονη μοναξιά, η έλλειψη ή απουσία του κατάλληλου ανθρώπου που εκπληρώνει ή δύναται να εκπληρώσει τις ανεκπλήρωτες απαιτήσεις του ατόμου.Όχι ο χορός για τον χορό, αλλά ο χορός για τα παλαμάκια.Ευτυχώς υπάρχει ακόμη και η υγιέστατη μοναξιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραία άρθρα ξηγιέσαι!