Σάββατο 27 Μαρτίου 2010

Η μοναξιά του βλαμένου

 
Θυμάμαι ήρθες δίπλα μου μια γκρίζα μέρα
το αμφιθέατρο γεμάτο μα εγώ τόσο άδειος
Καλημέρα μου ψυθίρισες και κάθησες κοντά μου
Μα τότε δεν σε είδα...


Αργά περνούσαν οι ώρες κι εγώ στο βιβλίο σκυμμένος
να βασανίζομαι για τις στιγμές που δεν ήρθανε ποτέ
Τότε με σκούντηξες και ζήτησες μολύβι
Μα τότε δεν σε άκουσα...

Το μεσημέρι καθώς έπεφτε η βροχή έπινα μόνος μου καφέ στο κυλικείο
όλοι γύρω μου φίλοι και γνωστοί μα εγώ τόσο μόνος από συνήθεια
Τότε ήρθες και μου έπιασες το χέρι, ίσως το χάιδεψες δειλά
Μα εγώ δεν σε ένιωσα...

Ένα βράδυ στην Καμάρα καθόμουν στο παγκάκι 
και σ' αντίκρυσα από μακριά χέρι με χέρι με έναν ξένο
τότε είδα τα γαλάζια μάτια σου, τότε άκουσα τη γλυκειά φωνή σου
τότε ένιωσα ρεύμα να με διαπερνά....μα ήταν αργά

ΤΩΡΑ ΣΕ ΕΧΑΣΑ...

Κάποια πράματα, αφού τα χάσουμε τα εκτιμούμε, είτε έρωτας, είτε φιλία, είτε συγγενείς. Και καθόμαστε μόνοι μας να μιζεριάζουμε ενώ η ευτυχία είναι ένα κλικ μακρύτερα...

Τί μαλάκες είμαστε...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου